Kroel.nl

 …een bloem, haar blad, die net als ik verbleken...bij jouw schoonheid waar mijn liefde ooit begon...ik zie je lach, kijk in jouw chromen ogen...die blinken in de lage lentezon…

Ik was een jaar of 17 toen ik deze mierzoete woorden achterliet in de schoolagenda van een meisje uit de klas. Geïnspireerd door het nog zoetere liefdeslied ‘voor haar’ van de toen al prehistorische Frans Halsema. Maar waar mijn gedicht verzonk in dromerige oppervlakkigheid, had Frans het over echte liefde, magnifiek vertaald in die legendarische zin: “En als ik oud moet worden, dan alleen met haar”. Ik denk dat ik verliefd was op mijn klasgenote, maar of ik een leven lang met haar wilde delen, dat vraag ik me af. Dus stel ik mezelf de vraag: Kun je liefde scheiden van verliefdheid?

Valentijn heeft alles te maken met verliefdheid. Je geeft alle aandacht aan een ander, zonder dat je echt jezelf geeft; Anonieme kusjes op een kaart zonder afzender. Mijn grootste valentijnblunder heeft te maken met eerdergenoemde klasgenote. Ik kocht een grote Ptt-postdoos en vulde deze met zo’n 20 gulden aan hartsnoepjes. Gedeeld door 2 min 10 %, had me dat nu bijna 9 euro gekost, maar dat terzijde. Op valentijnsochtend sloop ik stiekem door de voortuin van mijn hartedievegge, legde het doosje bij de voordeur, belde aan, had nog even oogcontact met een allesbegrijpende moeder en rende hard weg. Even later op school stormde Anne op me af, gevolgd door een groep Boyzone-minnende bakvissen. ‘Dit is zeker van jou hè?’, riep ze, een ongefrankeerde Ptt-postdoos omhoog houdend. ‘Ehhm’, stamelde ik, een middenweg zoekend tussen de waarheid en de anonieme magie van Valentijn. Anne voorzag mijn zwijgen en schoot een vriend van me aan, die ook wel wat oogjes op haar had en luid beweerde dat de doos van hem was. Hij werd vervolgens beloond met een zoen van Anne. Een slimme zet van haar, want meteen sprong ik op, bekende schuld en pleegde verraad aan Valentijn. ‘Maar ach, alles voor een zoen’, dacht ik toen. Het liep echter anders. Anne was niet alleen mooi en slim, ze had ook nog eens suikerziekte, en dat wist ik niet. De insuline was niet aan te slepen, op het moment dat ze ’s ochtends de doos open deed en de zoete lucht opsnoof. De klap op m’n wang was dus terecht, maar nog voor ik m’n andere wang gekeerd had, fluisterde Anne: ‘Bedankt hoor, ik vond het wel lief’, uiteraard zo zacht dat niemand het kon horen. Ze kon het dus wel waarderen, maar of dat nu kwam door de aandacht die ik haar gaf, of door de jaloezie die ze zag bij haar vriendinnen, daar ben ik nooit achter gekomen. Maakt ook niet uit, want niet veel later werd ik weer verliefd en kreeg ik zelfs aandacht terug. Het mondde uit in liefde, want nog steeds kan ik zingen: ‘En als ik oud mocht worden, dan alleen met haar’. Ik stel mezelf een nieuwe vraag: Aandacht geven aan elkaar, is dat dan liefde?

Meer vragen: Binnen onze kerk, wordt vaak gesproken over je geloof; Hoe sterk moet dat zijn? Hoop is ook een veelbesproken thema; Hoe troostvol kan zij zijn? De liefde van Jezus komt ook vaak aan bod, maar hoe zit het met mijn liefde voor Hem? Ben ik een anonieme aanbidder of durf ik iets van mezelf te geven? Hoeveel aandacht geef ik Hem eigenlijk? En aan anderen? Elkaar liefhebben, daar hebben we het maar bar weinig over, laat staan dat we het doen. En daarom, lieve lezers, wil ik voorstellen om elkaar de komende tijd oprechte aandacht te geven. Betrokkenheid tonen en dingen te delen met vrienden, clubgenoten en schoolmaatjes. Strooi complimentjes, spreek je waardering uit en stuur deze week minimaal 3 valentijnkaarten, mét afzender! Geniet van elkaar, maar blijf bereikbaar. Laat de liefde zegevieren. Houd vast aan geloof en verlies de hoop niet uit het oog, maar de liefde, laat de liefde de grootste zijn!

Veel liefs…