Tijdwinst
In het winkelcentrum van Hoogh Catherijne lopen mensen zwijgend langs elkaar heen. In rechte, uitgestippelde lijnen bewegen ze zich voort. Ondertussen krijgt de dakloze steeds het vluchtige ‘ik heb em al’ terug. Ik zie hem vertwijfeld kijken naar zijn nieuwe editie straatkranten. Bij de Charlie Chui roept het vrolijke meisje verwijtend dat ze alleen menu’s doet en dat hamburgers uit de muur komen. ‘Wanneer heb je pauze?’, probeert de blozende jongen nog.
Verderop in de stationshal vervolgen mensen hun lijnen, terwijl een monotone stem herhaalt dat de trein richting Hilversum, 5 minuten vertraagd is. Een mondiale ramp, gezien de reactie van veel reizigers. In de voorgeprogrammeerde mensenmassa, valt een oude mevrouw op. Ze heeft wat menselijks; onzeker kijkt ze om zich heen en ze spreekt een voorbijganger aan, die na een blik op de stationsklok haastig wegsprint. De mevrouw moet naar Zwolle. Alle loketten zijn onbemand en ze is overgeleverd aan de grote gele ticketmachine. Na 74 losse euro’s heeft ze een stapel treinkaartjes, maar niet één voor het traject naar Zwolle. Op verlegen toon vraagt ze of er iemand is die voor haar het juiste kaartje uit de automaat kan halen. Tevergeefs. Nu kan het natuurlijk zijn dat iedereen ineens naar Zwolle moet en de mevrouw express niet geholpen wordt uit angst voor een staanplaats. Het is tegenwoordig toch al zo druk in de stoptrein naar Zwolle. Maar ergens vertrouw ik zulke listigheid niet toe aan de lege blikken die nog steeds de uitgestippelde lijnen volgen.
In de politieke wind van normen en waarden staat eindelijk de mens weer eens centraal. Het centraal station van Utrecht denkt daar echter anders over. Er staat daar namelijk nog steeds een mevrouw die graag naar Zwolle wil, maar er is geen mens die voor haar een kaartje wil regelen. Een hal vol met automaten, die driftig cola en kaartjes spugen. Een hal vol auto sapiëns die ongeïnteresseerd langs elkaar heen zwalken, in rechte lijnen, op zoek naar tijdwinst.
Robin Vesely,
Uit de bundel: Ik geef je een knipoog